Τη σοβαρότερη αιτία θανάτου μέχρι την ηλικία των 40 χρόνων αποτελούν στη
χώρα μας τα τροχαία ατυχήματα. Κάθε χρόνο οι αρμόδιοι αρκούνται σε
διαπιστώσεις και σε νουθεσίες προς τους οδηγούς, χωρίς να βγάζουν
κουβέντα για τις δικές τους ευθύνες. Περίπου 2.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο και άλλοι 32.000
τραυματίζονται. Ομως, το κακό δε σταματά εκεί. Τι γίνεται μετά, με τα
θύματα των τροχαίων που μένουν σωματικά και ψυχικά τραυματισμένα για όλη
τους τη ζωή; Που μένουν χωρίς δουλιά; Που τρέχουν στα δικαστήρια για να
εισπράξουν κάποια χρήματα από τις ασφαλιστικές εταιρίες, χωρίς πάντα το
αναμενόμενο αποτέλεσμα; Τι γίνεται με τους συγγενείς των νεκρών που
κουβαλάνε μέσα τους την πίκρα από τον ξαφνικό χαμό του αγαπημένου τους
προσώπου;
Αγωνιώδεις εφιάλτες, τάσεις αυτοκτονίας, μελαγχολία, απώλεια ή αλλαγή επαγγέλματος, προβλήματα σχέσεων (47% των αναπήρων υπόκεινται σε οικογενειακές αλλαγές), αλλά και γενικά προβλήματα υγείας είναι το τίμημα που πληρώνουν θύματα, ανάπηροι, συγγενείς. Πολλοί δε είναι αυτοί που καταφεύγουν στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά φάρμακα.
Περίπου 60% των συγγενών των θανόντων θυμάτων, 80% των συγγενών αναπήρων θυμάτων και 70% των ίδιων των αναπήρων που έχουν αλλάξει επάγγελμα, αιτιολόγησαν αυτή την αλλαγή διότι εξαναγκάστηκαν από τις περιστάσεις. Από αυτούς που έχασαν την εργασία τους περίπου 65%, 33% και 33%,αντίστοιχα, το αποδίδουν σε ψυχολογικούς λόγους, οι υπόλοιποι σε σωματικούς ή ιατρικούς λόγους
Δυστυχώς, για τη χώρα μας δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία για το "μετά". Μια γεύση μόνο για το τι μπορεί να συμβαίνει δίνει μια έρευνα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων (ΕΟΘΤΑ), στην οποία η χώρα μας συμμετείχε μέσω του Κέντρου Ερευνας και Πρόληψης Παιδικών Ατυχημάτων και του Ινστιτούτου Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής.Σύμφωνα με την έρευνα αυτή, στις οκτώ χώρες Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Μ. Βρετανία δεν υπάρχει βοήθεια ούτε κατάλληλη αποζημίωση για τα θύματα τροχαίων ατυχημάτων και για τις οικογένειές τους. Οι πληροφορίες που δίνονται στα θύματα, σχετικά με τα νόμιμα δικαιώματά τους, είναι ανεπαρκείς, τα περισσότερα θύματα και οι θιγόμενες οικογένειες χρειάζονται σημαντική συναισθηματική, πρακτική και νομική υποστήριξη, δηλώνουν έντονη δυσαρέσκεια με το ποινικό και αστικό σύστημα δικαιοσύνης, ενώ δεν υπάρχει νομική αναγνώριση των μακροχρόνιων συνεπειών των κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων, που είναι συχνές σε αυτά τα ατυχήματα.
Σκοπός της έρευνας ήταν να καθορίσει τις αιτίες της ουσιαστικής υποβάθμισης της ποιότητας ζωής και του επιπέδου διαβίωσης των οικογενειών των θυμάτων και να προτείνει διοικητικές και νομοθετικές βελτιώσεις.
Στην ΕΟΘΤΑ συμμετέχουν 16 οργανισμοί. Αντιπροσωπεύουν θύματα τροχαίων στις οκτώ χώρες. Μέσω αυτών στάλθηκε σε 10.000 οικογένειες ένα ανώνυμο ερωτηματολόγιο αποτελούμενο από 56 ερωτήσεις. Σε αυτό απάντησαν 1.364 άτομα. Το 59% προέρχονταν από συγγενείς θανόντων θυμάτων και το 41% από συγγενείς αναπήρων θυμάτων ή από τα ίδια τα θύματα που έμειναν ανάπηρα.
Βέβαια, το δείγμα είναι ανοιχτό σε αμφισβήτηση, επειδή δεν επιλέχτηκε τυχαία, αλλά μέσω μελών των συμμετεχόντων οργανισμών, των φίλων και γνωστών τους. Το μέγεθος του δείγματος συνεπάγεται, για τα αποτελέσματα συνολικά, ένα στατιστικό λάθος της τάξης του συν - πλην 5%.
.
Αγωνιώδεις εφιάλτες, τάσεις αυτοκτονίας, μελαγχολία, απώλεια ή αλλαγή επαγγέλματος, προβλήματα σχέσεων (47% των αναπήρων υπόκεινται σε οικογενειακές αλλαγές), αλλά και γενικά προβλήματα υγείας είναι το τίμημα που πληρώνουν θύματα, ανάπηροι, συγγενείς. Πολλοί δε είναι αυτοί που καταφεύγουν στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά φάρμακα.
Περίπου 60% των συγγενών των θανόντων θυμάτων, 80% των συγγενών αναπήρων θυμάτων και 70% των ίδιων των αναπήρων που έχουν αλλάξει επάγγελμα, αιτιολόγησαν αυτή την αλλαγή διότι εξαναγκάστηκαν από τις περιστάσεις. Από αυτούς που έχασαν την εργασία τους περίπου 65%, 33% και 33%,αντίστοιχα, το αποδίδουν σε ψυχολογικούς λόγους, οι υπόλοιποι σε σωματικούς ή ιατρικούς λόγους
Δυστυχώς, για τη χώρα μας δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία για το "μετά". Μια γεύση μόνο για το τι μπορεί να συμβαίνει δίνει μια έρευνα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων (ΕΟΘΤΑ), στην οποία η χώρα μας συμμετείχε μέσω του Κέντρου Ερευνας και Πρόληψης Παιδικών Ατυχημάτων και του Ινστιτούτου Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής.Σύμφωνα με την έρευνα αυτή, στις οκτώ χώρες Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Μ. Βρετανία δεν υπάρχει βοήθεια ούτε κατάλληλη αποζημίωση για τα θύματα τροχαίων ατυχημάτων και για τις οικογένειές τους. Οι πληροφορίες που δίνονται στα θύματα, σχετικά με τα νόμιμα δικαιώματά τους, είναι ανεπαρκείς, τα περισσότερα θύματα και οι θιγόμενες οικογένειες χρειάζονται σημαντική συναισθηματική, πρακτική και νομική υποστήριξη, δηλώνουν έντονη δυσαρέσκεια με το ποινικό και αστικό σύστημα δικαιοσύνης, ενώ δεν υπάρχει νομική αναγνώριση των μακροχρόνιων συνεπειών των κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων, που είναι συχνές σε αυτά τα ατυχήματα.
Σκοπός της έρευνας ήταν να καθορίσει τις αιτίες της ουσιαστικής υποβάθμισης της ποιότητας ζωής και του επιπέδου διαβίωσης των οικογενειών των θυμάτων και να προτείνει διοικητικές και νομοθετικές βελτιώσεις.
Στην ΕΟΘΤΑ συμμετέχουν 16 οργανισμοί. Αντιπροσωπεύουν θύματα τροχαίων στις οκτώ χώρες. Μέσω αυτών στάλθηκε σε 10.000 οικογένειες ένα ανώνυμο ερωτηματολόγιο αποτελούμενο από 56 ερωτήσεις. Σε αυτό απάντησαν 1.364 άτομα. Το 59% προέρχονταν από συγγενείς θανόντων θυμάτων και το 41% από συγγενείς αναπήρων θυμάτων ή από τα ίδια τα θύματα που έμειναν ανάπηρα.
Βέβαια, το δείγμα είναι ανοιχτό σε αμφισβήτηση, επειδή δεν επιλέχτηκε τυχαία, αλλά μέσω μελών των συμμετεχόντων οργανισμών, των φίλων και γνωστών τους. Το μέγεθος του δείγματος συνεπάγεται, για τα αποτελέσματα συνολικά, ένα στατιστικό λάθος της τάξης του συν - πλην 5%.
.
